Cukrzyca jest przewlekłą chorobą metaboliczną, która charakteryzuje się hiperglikemią,
spowodowaną nieprawidłowościami wydzielania lub działania insuliny, bądź kombinacją obu tych stanów. Jest to jedno z najczęstszych zaburzeń endokrynologicznych. Chorobowość z powodu cukrzycy wzrasta w zastraszającym tempie we wszystkich regionach świata, co jest najprawdopodobniej związane z szybką urbanizacją i siedzącym trybem życia. Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) wskazuje cukrzycę jako jedno z najpoważniejszych zagrożeń naszego wieku. Jest to pierwsza i jak dotąd jedyna choroba niezakaźna, która uznana została przez Organizację Narodów Zjednoczonych za epidemię XXI wieku.
Według danych IDF (International Diabetes Federation) liczba osób dorosłych (18-99 lat) z cukrzycą na świecie w 2017 roku wyniosła 451 milionów. Przewiduje się, że liczba ta wzrośnie do 693 milionów w 2045 roku. Szacuje się również, że aż 212,4 milionów osób (50% wszystkich chorujących na cukrzycę v wieku 20-79 lat) nie wie o swojej chorobie, a 352,1 miliona osób w wieku 20-79 lat ma nieprawidłową tolerancję glukozy (IGT) czyli stan przedcukrzycowy. W krajach o wysokim dochodzie narodowym około 87-91% osób chorych na cukrzycę ma cukrzycę typu 2 (T2DM), 7-12% cukrzycę typu 1 (Tl DM), a 1-3% inne rodzaje cukrzycy. Większość dzieci i nastolatków, u których rozwija się cukrzyca, choruje na cukrzycę typu 1, choć częstość cukrzycy typu 2 w tej grupie uiekowej również wzrasta. W 2017 roku liczba dzieci i na tolatków (0-19 lat) z cukrzycą typu 1 na świecie przekroczyła 1 milion.
Liczba chorych na cukrzycę w Polsce nie jest dokładnie znana, ponieważ nie posiadamy krajowego rejestru chorych na tę chorobę. Biorąc pod uwagę dane Narodowego Funduszu Zdrowia (NFZ) stwierdzono, że średni wskaźnik chorobowości z powodu cukrzycy w Polsce w latach 2010-2014 wyniósł 5,88% (na podstawie liczby osób, które zrealizowały recepty na refundowane leki hipoglikemizujące lub paski testowe do glukometrów). W badaniu NATPOL 2011 dla całej badanej populacji w przedziale wieku 18-79 lat rozpowszechnienie cukrzycy (rozpoznanej i nierozpoznanej) wynosiło 6,7%.
Częstość występowania cukrzycy różni się w zależności od grupy wiekowej , płci, dochodu narodowego (wg Banku Światowego) i regionu geograficznego. Około 79% osób z cukrzycą żyje w krajach o niskim i średnim dochodzie. Częstość występowania cukrzycy wzrasta wraz z wiekiem. W krajach o wysokim dochodzie największa chorobowość z powodu cukrzycy obserwowana jest w grupie wiekowej 75-79 lat (22%), w krajach o średnich dochodach — w grupie wiekowej 60-74 lata (19%), natomiast w krajach o niskim dochodzie — w grupie wiekowej 55-64 lata (8%).
Częstość cukrzycy u kobiet (20-79 lat) wynosi 8,4% i jest nieco niższa niż u mężczyzn (9,1%). Chorobowość z powodu cukrzycy jest większa w miastach niż na terenach wiejskich (10,2% vs 6,9%). Najwyższa częstość występowania cukrzycy (skorygowana względem wieku) obserwowana jest w Ameryce Północnej i na Karaibach (11% w 2017 roku), natomiast najniższa w regionie Afryki (4,2% w 2017 roku), co jest zapewne związane z niskim poziomem urbanizacji i niedożywieniem.
Artykuł dotyczy „Cukrzycowej choroby oczu” i jest częścią cyklu. Niebawem opublikujemy kolejne zagadnienia związane z tematem.
Źródło: „Cukrzycowa choroba oczu” pod redakcję prof. dr. hab n. med. Edwarda Wylęgały i prof. dr. hab. n. med. Edwarda Franka
Zapraszamy na stronę www z rejestracją online > kliknij tutaj. Zobacz artykuł o cukrzycy typu 1 > kliknij tutaj.
